Ik heb er ooit zelf nog gestaan. Zondagochtend, tien spelers, twee ringen, één bal en vierhonderdtwintig vierkante meter spiegelende parket onder de strak gebonden And Ones. Vier maal tien minuten tienerstrijd. Amusant, zeker wel, maar spectaculair? Nauwelijks, geen dunks of alley-oops, weinig opwinding. Tenzij de voor ons mythische kaap van de honderd punten gerond werd. Dan werd er drank aangerukt. Maar niet en masse, nee gewoon wat drank alvorens namiddag terug te keren naar de schoolboeken of de jeugdbeweging. Einde wedstrijd.
Omdat ik volgens getuigen veeleer over het parket schoof dan wel vloog kan mijn basketbalcarrière dan ook best als laag- en niet als hoogvlieger geklasseerd worden. In niets te vergelijken met hét basketbal dat aan de overkant van de Atlantische Oceaan gespeeld wordt. Want laat daar geen twijfel over bestaan: op vlak van basketbal zijn de Verenigde Staten wel degelijk de city upon the hill. De NBA – of National Basketball Association zoals deze competitie zich voluit laat noemen – blijft het absolute summum van de teamsport die in 1891 werd opgericht door James Naismith. Niet toevallig dat de droomcompetitie zich ontwikkelde tot de absolute bakermat van de sport. De magie die tot op vandaag van de drie simpele letters afspat heeft begin 2013 nog niets van zijn kracht verloren.
Lebron James tijdens USA-Nigeria op de Olympische Spelen in Londen (Foto: Christopher Johnson)
Denk even terug: 2 augustus 2012, Basketball Arena, Stratford, Oost-Londen. De NBA-vedettes hebben zich voor de gelegenheid collectief achter het belang van de Stars and Stripes geschaard. Eén van de gewillige prooien: Nigeria. De enige Nigeriaanse NBA-speler Al Farouq Aminu gluurt bij halftime schuchter naar het gigantische scorebord en ziet de 78-45 ruststand erop prijken. Beseft hij op dat moment dat hij een klein uur later deel uitmaakt van een historisch moment? Wellicht niet. Enfin, hij maakt er effectief deel van uit, zij het in het verkeerde team. Achja, in mijn thuishaven Sint-Truiden circuleren underground ook nog wel een aantal T-shirts over de de verloren bekerfinale voetbal tegen La Louvière met als opschrift ‘ich was tebei’. De Olympische gedachte, nietwaar?
De wedstrijd zou uiteindelijk eindigen met 156-73 stand in het voordeel van het Dream Team 2.0. Een Olympisch record, jawel vandaar historisch. De eindeloze discussie over het beste team aller tijde laaide hier en daar weer op. Een referentie naar het legendarische dreamteam van ’92 met basketbaliconen als Michael Jordan, Magic Johnson, Scottie Pippen en Larry Bird. Maar zoals Roger De Vlaeminck ondertussen weet: generaties kun je maar moeilijk met elkaar vergelijken.
De speelsheid van de Amerikanen tijdens die ene match tegen Nigeria is typerend voor het basketbal in de NBA. Spektakel is naar aloude Amerikaanse gewoonte gegarandeerd. Is het Zuid-Amerikaanse, Europese en andere wereldbasketbal dan zovele malen slechter dan zijn Noord-Amerikaanse tegenhanger? Slechter is misschien een te harde conclusie. Kijk naar Spanje, Frankrijk, Argentinië en Rusland die een meer dan verdienstelijke poging deden om de Amerikaanse pletwals het vuur aan de schenen te leggen. Maar de combinatie van kracht, finesse en precisie – gepersonaliseerd in reusachtige basketballende spierbundels als Lebron James, Blake Griffin en Kevin Durant – is in Amerikaanse basketbalkringen gemiddeld toch net dat tikkeltje groter. Bekijk de highlights van reguliere competitiematchen, play-offwedstrijden en het jaarlijkse All-Star Game en de conclusie zal duidelijk zijn: no such thing as NBA. Akkoord, ook deze uit de kluiten gewassen sportgoden mogen net als andere atletische wonderkinderen maandelijks een iets té astronomisch bedrag op hun rekening bijtellen. Het plezier wordt er gelukkig niet minder op. Zo doet één van de mooiste competities op aarde zijn typisch Amerikaanse slogan alle eer aan. Week na week, dag na dag. De NBA, where amazing happens.
(Sander Degeling)
Op de hoogte blijven? Like de NBA-pagina op Facebook en krijg dagelijks alle hoogtepunten in je nieuwsoverzicht!
Sporting Hub 